sobota, 29 listopada 2014

Świdnica nocą

 Tym razem bez opisu, a tylko kilka nocnych ujęć ze Świdnicy: Rynek z Ratuszem, Dworzec kolejowy oraz wieża ciśnień na Osiedlu Młodych.

















piątek, 28 listopada 2014

Opactwo Cystersów w Krzeszowie

Opactwo Cysterskie w Krzeszowie stanowi obiekt zabytkowy, 1 maja 2004 roku uznany za Pomnik historii[1].  W roku 1242 Anna Przemyślidka, wdowa po Henryku II Pobożnym założyła w Krzeszowie parafię benedyktyńską i sprowadziła benedyktynów z Opatowic we wschodnich Czechach. Z niewiadomych przyczyn benedyktyni opuścili Krzeszów w roku 1289. Bolko I Surowy ustanowił w 1292 nową fundację dla cystersów, nadając mu 14 wsi i miasto Lubawka. Sprowadził mnichów z Henrykowa.  Podczas wojen husyckich 1414-1426 klasztor został spustoszony. Gdy Śląsk został w 1741 roku zdobyty przez Prusy, nastąpiła jego stopniowa sekularyzacja, natomiast kościół klasztorny został przemianowany na parafialny.  W roku 1919 opustoszały klasztor został przejęty przez wysiedlonych z Pragi benedyktynów z klasztoru Emauskiego. Papież Pius XI podniósł konwent w 1924 roku do rangi opactwa, dzięki czemu zyskał na znaczeniu jako punkt odnowy duchowej.  3 września 1940 klasztor przejęły władze III Rzeszy. Benedyktyni zostali zmuszeni do opuszczenia klasztoru. Część z nich powołano do wojska, czternastu zginęło na wojnie. W klasztorze umieszczono m.in. Niemców karpackich, od 5 października 1941 Żydów śląskich przed ich wywiezieniem do obozu Theresienstadt, zimą 1944-1945 niemieckich przesiedleńców z Węgier jako "gości Führera". Pod koniec wojny w klasztorze ukryto zbiory Biblioteki Pruskiej z Berlina. Ocalałe zbiory zostały przejęte przez władze polskie i zdeponowane w Bibliotece Jagiellońskiej. W 1946 klasztor objęły ss. benedyktynki ze Lwowa.  Cały kompleks składa się z: kościoła klasztornego, klasztoru, ogrodu, kościoła bractwa św. Józefa, domu gościnnego opata oraz budynków pomocniczych. Pierwszy powstał romański kościół, który został wzniesiony w końcu XII wieku i poświęcony w roku 1292, gdy przybyli do niego pierwsi zakonnicy. Obecny barokowy kościół projektowali architekci z kręgu Kiliana Ignaca Dientzenhofera w latach 1728-1735. Fasadę o dwu wieżach projektował Ferdynand Maksymilian Brokoff.
źródło: http://pl.wikipedia.org/wiki/Opactwo_Cysters%C3%B3w_w_Krzeszowie



















poniedziałek, 24 listopada 2014

Izerskie Garby - kopalnia kwarcu "Stanisław"

Jest to chyba jeden z najsłynniejszych kamieniołomów Dolnego Śląska, a swoją sławę zawdzięcza położeniu, bowiem ulokowano go na samym grzebiecie Gór Izerskich na wysokości 1020-1080m. Kopalnia odkrywkowa "Stanisław" była najwyżej położonym obiektem górniczym w Polsce a także w tej części Europy. Aktualnie wyrobisko jest nieczynne, choć nadal stoi tam część budynków pilnowana przez stróża.
Przedmiotem eksploatacji była tutaj żyła mlecznego kwarcu, która wypełniająca strefę dyslokacyjną o rozciągłości SW-NE, długości ok 10 km oraz miąższości 60-200 m. Wydobywany tutaj kwarc mleczny był przerabiany na miejscu w niewielkim zakładzie, a następnie trafiał do odbiorów - głównie hut. Część materiału przerabiano na mączkę kwarcową, a najgorsze jakościowo partie używano jako kruszywa drogowe - do dziś spotykane na wielu leśnych drogach w okolicy Szklarskiej-Poręby.
W otoczeniu żyły kwarcowej spotykamy głównie 2 typy skał: od NW są to gnejsy izerskie, a od SE hornfelsy, niekiedy z resztkami pierwotnych łupków łyszczykowych. W najbliższy sąsiedztwie żyły skały te są silnie przesycone krzemionką (skwarcowane). W obrębie hornfelsów występują wkładki smużystych jasnoszarych lub zielonkawoszarych skał wapienno-krzemianowych - skarnów. Te ciekawe i niezbyt pospolite skały składają się głównie z minerałów zawierających wapń (diopsyd, wezuwian, wollastonit, granaty, kalcyt, fluoryt). Z nimi także związane jest występowanie minerałów, czasami o prawidłowo wykształconych kryształach wypełniające pustki. Opisywano stąd apofyllit, tremolit, fluoryt oraz stilbit, którego nagromadzenia w postaci kilkucentymetrowych druz trafili studenci geologii UWr podczas wycieczki terenowej w 2013r. Najpopularniejszym minerałem jest jednak wollastonit, którego igiełkowe kryształy tworzącą białe, masywne skupienia promienistych zrostów.
Występowanie ciekawych minerałów jest także związane ze skałami żyłowymi tnącymi hornfelsy i skarny (aplity, pegmatyty, granity). W tych skałach zbudowanych głównie z kwarcu, skaleni i w mniejszym stopniu biotytu i muskowitu notowano takie minerały jak: turmalin, epidot, topaz, fluoryt, przezroczysty albit, hornblendę, zeolity a także minerały ziem rzadkich (monacyt, ksenotym).
Pomimo tej dość licznej listy minerałów, kopalnia Stanisław w środowisku zbieraczy minerałów jest znana przede wszystkim z okazów kwarcu. W obrębie żyły znajdowane był pustki wypełnione szczotkami krystalicznymi o dość pokaźnych rozmiarach. Także pojedyncze kryształy osiągały niekiedy rozmiary kilkudziesięciu centymetrów. Najczęściej był to kwarc mleczny, jednak w mniejszych skupieniach trafiał się czysty kryształ górski czy kwarc różowy a wyjątkowo rzadko znajdowano okazy słabo wybarwionego ametystu.
Poza oczywistymi walorami geoturystycznymi i kolekcjonerskimi kopalnia na Izerskich Garbach jest ciekawą atrakcją turystyczną o nietypowym krajobrazie i wspaniałych widokach na pasmo Karkonoszy i Góry Izerskie wraz z Przedgórzem. Dojście do kopalni możliwe jest szlakami ze Szklarskiej Poręby oraz Rozdroża Izerskiego. Przed wejściem do wyrobiska, należy odwiedzić stróża, który raczej nigdy nie robił problemów ze wpuszczeniem.





 Widok na Izerskie Garby i kopalnię Stanisław ze Szrenicy








 Widok na Wysoki Grzebit i skałki hornfelsowe, w oddali wschodni kraniec Karkonoszy oraz Rudawy Janowickie







Blok skały wapienno krzemianowej



 Promieniste skupienia wollastonitu



Bloki masywnego kwarcu mlecznego

    

Okazy druz kwarcowych w Muzeum Mineralogicznym w Szklarskiej Porębie:






 Druzy kryształów stilbitu na skarnie (wielkość kryształów ok 3-4mm):