środa, 15 stycznia 2014

Lubań - kamieniołom bazaltu Księginki

Jest to jeden z największych kamieniołomów bazaltu w Polsce. Eksploatacja bazaltów na tym terenie sięga roku 1905, jednak największy rozwój i wydobycie w kamieniołomie miało miejsce w czasach PRL-u, kiedy to powstał potężny zakład przeróbczy. Dziś kamieniołomem zarządza spółka Eurovia Polska. Kamieniołom wydobywa trzeciorzędowe bazalty - skały magmowe, wylewne, które powstały w wyniku działalności wulkanicznej. Bazalt dzięki swoim dobrym parametrom wytrzymałościowym jest znakomitym surowcem do produkcji wszelkiego rodzaju kruszyw i grysów w szerokim wachlarzu granulacji. Wykorzystywany jest głównie przy budowie infrastruktury drogowo-kolejowej. Dzięki wybudowaniu 3 niezależnych bocznic kolejowych, zakład jest w stanie wyekspediować dziennie nawet 11 tys. ton kruszywa.
W kamieniołomie na uwagę zasługują tzw. słupy bazaltowe, powstałe w wyniku wietrzenia odsłoniętych ścian skalnych. Charakterystyczne pionowe słupy to efekt ciosu, czyli geometrycznego układu spękań, które powstały w wyniku stygnięcia gorącej lawy.
Czasami w blokach bazaltu można natrafić na pustki wypełnione minerałami - zeolitami, kalcytem, chalcedonem a także "bomby oliwinowe" - owalne skupienia perydotytów, skał zbudowanych głównie z oliwinu, które zostały wyrwane przez magmę z dużych głębokości (granica górnego płaszcza i skorupy ziemskiej).

 Widok ogólny na kamieniołom


 Słupy bazaltowe













 Eksfoliacja - rodzaj wietrzenia skał magmowych

 Chalcedon w bazalcie

Bomby oliwinowe

wtorek, 14 stycznia 2014

Bielawa - Widoki z Góry Parkowej

 Bielawa Górna - Wzgórza od lewej: Chmielina, Wilczyna, Błyszcz

Panorama Gór Sowich i Bielawy Górnej
 DUŻE ZDJĘCIE / Panoramio
Panorama Bielawy


 
Bielawa, Kościół pw WNMP

Bielawa - dawne zakłady Bielbaw, w tle Pieszyce

 Bielawa

 Biedronka w Bielawie, mieszcząca się w budynku dawnej przędzalni.

Obwodnica Bielawy

Okolice Bielawy

Dzierżoniów i Ślęża

sobota, 11 stycznia 2014

Ciechanowice - Sztolnia "Gesellen Gluck"

Rejon Ciechanowice-Miedzianka usytuowany na północnym krańcu Rudaw Janowickich to jeden z najważniejszych sudeckich ośrodków górniczych o kilkusetletniej tradycji. Niestety do dnia dzisiejszego niewiele zachowało się z tych czasów, miasto Miedzianka niemal przestało istnieć a praktycznie wszystkie sztolnie i szyby są zasypane i niedostępne. Jednym z miejsc, które przetrwało i stoi otworem to XIX-wieczna sztolnia, zlokalizowana tuż nad brzegiem Bobru w miejscowości Ciechanowice. Otwór wejściowy jest od widoczny z drogi wiodącej doliną Bobru. Sztolnia ta posiada system kilku rozgałęzionych chodników o łącznej długości ponad 300 metrów. Zwiedzanie nie nastręcza trudności, do pokonania zalanych odcinków wystarczą kalosze.
Chodniki zostały wydrążone w obrębie amfibolitów smużystych oraz brekcji tektonicznych z drobnymi żyłkami kwarcu. Ciekawe jest położenie geologiczne tej sztolni, gdyż przebiega ona niemal w linii uskoku śródsudeckiego oddzielającego na tym obszarze dwie duże jednostki geologiczne - metamorfik Rudaw Janowickich na południu i metamorfik Kaczawski na północy.
Mineralizacja rudna jest tutaj dość uboga i zachowana szczątkowo, głównie w postaci drobnych liniowo rozproszonych skupień chalkopirytu (Cu) oraz pirytu i markasytu (Fe).
















piątek, 10 stycznia 2014

Szklarska Poręba - Złoty Potok (ametyst)

Szklarska Poręba i jej okolice od lat słyną z występowania wielu ciekawych minerałów, zbieranych już w średniowieczu przez walończyków. Do dziś są tutaj podtrzymywane tradycje walońskie a kilkanaście lat temu zostało reaktywowano Sudeckie Bractwo Walońskie. W samym mieście można odwiedzić dwa muzea mineralogicze z bogatymi zbiorami minerałów m.in. z Dolnego Śląska jak i sklepiki oferujące minerały na sprzedaż. Nie bez powodu więc Szklarska Poręba jest nazywana mineralogiczną stolicą Polski.

Jedno z ciekawszych i dość unikalnych stanowisk w skali Kraju znajduje się nieopodal ostatnich zabudowań Szklarskiej Poręby (Marysin), w kierunku Łabskiego Szczytu (ok. 800-900m) od Muzeum Mineralogicznego przy ul. klinskiego). Miejsce opisywane jest jako Złote Jamy, a dokładnie zlokalizowane jest się w korycie Złotego Potoku ok. 200-300m od przecięcia żółtego szlaku i Złotego Potoku.

W korycie potoku odsłania się żyła kwarcowa o przebiegu NW-SE i miąższości 10-20 cm, która miejscami przyjmuje charakter strefy z kilkoma równoległymi żyłkami niewielkiej miąższosci. W obrębie tej żyły spotyka się strefy zbudowane z ametystu - fioletowej odmiany kwarcu. Żyła kwarcowa tkwi w dość zwietrzałym granicie, a towarzyszą jej często brekcje zbudowane z kwarcu, ametystu i zmienionego granitu. Miejscami w obrębie żyły wykształcyły się pustki z druzami kryształów kwarcu, a rzadziej blado-fioletowego ametystu. Kryształy z reguły nie przekraczają kilku milimetrów wielkości.

Podobna żyła kwarcowo-ametystowa odsłania się w korycie bezimiennego potoku kilkaset metrów na zachód od opisywanego miejsca w Złotym Potoku. Jest to właściwie strefa wielu równoległych żyłek kwarcowo-ametystowych i miąższosci 10-20 cm.

Żyły kwarcowe ze Złotych Jam mają genezę hydrotermalną. Ametyst z obu miejsc tworzy najczęściej naprzemienne przerosty z kwarcem mlecznym, tworząc charakterystyczny wzór, ukazujący kolejne etapy krystalizacji krzemionki w żyle. Taki typ wykształcenia ametystu, charakterystyczny dla utworów żyłowych, w jubilerstwie określany jest jako "chevron amethyst" (szewron - naszywka) lub "banded amethyst", czyli ametyst warstwowany lub pasiasty. Najczęściej tak opisuje się odłamki ametystu , w których widoczny jest powielony symbol litery "V", jak w naszywkach sierżanta.

FILM











Przecięty i wypolerowany okaz ametystu.

 

Okazy ametystów z okolic Szklarskiej Poręby (prawdopodobnie ze Złotych Jam - brak pewnej informacji) - eskpozycja muzeum w Szklarskiej Porębie.